タスク 4.1 ーマイストーリーテリングー

４月１日（土）
タスク 4.1 ーマイストーリーテリングー 


　　　บล็อกนี้กำเนิดขึ้นจากความไม่พอใจในการบ้านที่ส่งไป

　　　จริงๆ แล้วเราออกจะถนัดสาย "แต่งเรื่อง" มากกว่าการเขียนมีสาระมาก แต่ด้วยความที่การบ้านครั้งนี้โฟกัสการ "พรรณนา" เป็นพิเศษ เลยต้องพยายามคิดเรื่องที่ "น่าสนใจ" และ "สามารถเห็นภาพได้"  ไปพร้อมๆ กัน และเนื่องจากเคยเขียนแบบหักมุมไปแล้ว คราวนี้เลยไม่อยากหักอะไรอีก อยากให้เป็นแนว feel good เฉยๆ มากกว่า

　　　ด้วยเดดไลน์ที่ค่อนข้างกระชั้น การบ้านอื่นๆ ที่ถาโถมและสภาพจราจรที่ไม่เอื้ออำนวยทำให้มีเวลาแต่งอย่างจำกัดจำเขี่ย เลยรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับผลงานที่ส่งไปและเกิดความรู้สึกว่า "เขียนใหม่ลงบล็อกเถอะ"

           自分が納得できるまで...！

http://37.media.tumblr.com/7559d3449650887ff596c97f51f4a9c2/
tumblr_n79q70BSFg1s7yoyqo1_500.gif

　　　ความจริงตอนคิดพล็อตก็ได้ออกมาสองสามเรื่อง สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจแบบรีบๆ เลือกเรื่องที่พรรณนาเพียง "อย่างเดียว" คือเลือกไฮไลต์ไปเลยว่าสิ่งที่ต้องการให้ผู้อ่านเห็นภาพที่สุดคืออะไร เหมือนอย่างตัวอย่างที่ให้อ่านมาก็คือโฟกัสไปที่อย่างเดียวเลย ว่าจะเป็นเหตุการณ์ตอนขี่จักรยานพุ่งลงเนิน บรรยายคนรัก หรือข้อชวนสงสัยของคุณยายกับแมว

　　　แต่จริงๆ แล้วที่อยากเขียนคือเรื่องนี้ค่ะ

　　　เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งเป็นภาษาไทยไว้นานแล้ว แต่งโดยจินตนาการฟุนอิกิของญี่ปุ่นอ้างอิงพอดีด้วย เลยได้ฤกษ์ลองแปลเรื่องของตัวเองดู โดยตัดมาแค่ตอนเปิดเรื่อง ที่ไม่เลือกเรื่องนี้เขียนส่งแต่แรกเพราะหนึ่ง ยาวไป ตัดย่อหน้าเยอะ ไม่พอในหนึ่งหน้าแน่นอน และสอง เป็นการบรรยายหลายๆ อย่างรวมกัน ทั้งสถานที่ บรรยายกาศ และจะเน้นไปที่ "ความรู้สึกตัวละคร"

　　　ซึ่งคนอ่านจะไม่สามารถไฮไลต์ได้เลยว่าเราต้องการจะ 描写 จุดไหนกันแน่

　　　อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่ร่ายมา ก็เลยลองเขียนออกมาได้ดังนี้ค่ะ

*･゜ﾟ･*:.｡..｡.:*･☆*:.｡..｡.:*☆･*:.｡. .｡.:*･゜ﾟ･*

　　　今年の冬は本当に寒いな...

　　　店たちががまぶしい電球形蛍光灯で飾って、商店街いつもと違うイルミネーションできらきら光っている。お店や屋台もたくさんあるし、すぐ近くに神社もあるし、人が多いわけだ。温かい料理の匂い。ニコニコ笑っている人たち。幸せな雰囲気が満ち溢れている。だからこんなに寒いなのに、道が人で込んでいるわけなのね。

　　　ていうか、あの店から並んでいる人の列が超長い！すごいな...。いつまで立って待たなければならないとわからないのに、みんながまだ笑って楽しそうに話している。家族や友達と一緒にいるからかな。

　　　ああ、そっか。お正月だもんね。家族といるもんね。

　　　どうして私は一人きりだろう。

　　　どうやってあんなに幸せに笑えるんだろう。

　　　いや、そもそも部屋に閉じこもってテレビを見て、こたつにこもるべきだったでしょ。どうして冷たさに震えながら一人ぼっちで歩いているんだろう。今週ずっと食べて飽きたみかんを見たくないからかな。それともあのボロテレビが何度も叩いてもなかなか映らなかったからかな。

　　　でも、たぶん、一人がいやだから。あの誰もいない冷たい部屋がいやだから。せめて、込んでいる人と一緒に歩いて、きれいなイルミネーションを見たら、気分がよくなるかも...と。

　　　でも本当に寒い。手をこすって凍える手に息を吹きかける。ああ...あのたい焼き店からの熱い蒸気が私を呼んでいるみたい。気づいたら、茶色の紙袋を持っている。たい焼きは熱々で湯気も出て、噛んだらすぐ舌をやけどしてしまった。熱くて歯がしみるけど、おいしい。

　　　しばらくあてもなくさまよって、突き当たりに出た。後ろはにぎやかな商店街、左は神社への坂道、右は暗い山道。

　　　どうしようかな。初詣にはちょっと早いし、食べたいものもたくさんあるし。

　　　「今日の空はとても晴れます！三日間ずっと曇っていましたが、やっとOOOO年の最後の日に星が見えます！本当に幸いです！街からちょっと離れたらきっと満天の星がよく見えるはずです」

　　　昼見た何かの番組の司会者の声を思いついた。私が苦手なタイプの明るすぎる人で、生き生きと話して、うるさいと思ったけど、内容ははっきり覚えている。

　　　「今夜は今年の一番きれいな星空に違いません！輝く星が降るようなきらきらな夜空...。手を伸ばしたらあの星に届くような！想像するだけでわくわくします！楽しみですね。皆さんもぜひ、今夜、空に見上げてみてくださいね！」

まったく、星だけでそんなにはらはらして。あの番組をもう二度と見ないことにした。突き当たりに立っていたまま空に見上げる。街からの光で黒い夜空を照らして、星のきらめきも弱くなっている。けど、暗い山道のほうを見て、あそこだったら本当に満天の星が見える感じがする。

　　　一人で星を見るか...。

　　　おいしい料理、きれいなイルミネーション、人ごみのぬくもり。別に天文学に興味もないし。こんなにいい雰囲気に包まれて、一人で暗い山になんて登りたいわけがないでしょ。

　　　「輝く星が降るようなきらきらな夜空...。手を伸ばしたらあの星に届くような！」

　　　どうして右に曲がったんだろう。

　　　恋人たちの笑い声、楽しそうな家族たち、明るい商店街に背中を向けて、暗い山に歩き始めて、冷たい空気が私を包んだ。

*･゜ﾟ･*:.｡..｡.:*･☆*:.｡..｡.:*☆･*:.｡. .｡.:*･゜ﾟ･*

　　　อาจารย์ที่ได้อ่านทั้งสองเรื่องของเราอาจจะเกิดความรู้สึกว่าเด็กนี่เป็นอะไรกับดาวมากไหม บรรยายแต่ดาว (๑´ڡ`๑)

　　　ไม่รู้ทำไมเวลาให้บรรยายจะนึกถึงฤดูหนาวขึ้นมาก่อนเลยค่ะ ความหนาวเย็นของอากาศ ลมหายใจที่กลายเป็นไอสีขาว ไออุ่นจากขนมปังที่อบเสร็จใหม่ๆ ท้องฟ้าโปร่งที่เห็นดวงดาวระยิบระยับเต็มฟ้า นึกถึงแต่อะไรจำพวกนี้เป็นอย่างแรกเลยค่ะ คงเพราะเป็นบรรยายกาศในจินตนาการมั้งคะ ก็ประเทศไทยเรามีบรรยากาศแบบนี้ที่ไหน

　　　สำหรับทั้งสองเรื่องที่เขียนไป สิ่งที่ยังไม่ได้ใช้คือเทคนิก "บรรยายไคลแม็กซ์ช้าๆ ชัดๆ" เหตุผลง่ายๆ เพราะไม่มีไคลแม็กซ์ค่ะ เพราะอย่างที่บอกว่าชอบแนวเรื่อยๆ เอื่อยๆ มากกว่า

　　　ก็คงจบแค่นี้ แค่อยากเขียนจริงๆ ค่ะ (ฮา)

　　　ว่าแต่การบ้านอื่นล่ะ (・_・、)

https://68.media.tumblr.com/76c47a77894d8ea9920c5e657e667b56/
tumblr_inline_nqtrf4mn241tog9bj_500.gif

プリム